Jak nauczyliśmy maszyny liczyć i myśleć za nas?

źródło: Les Chatfield from Brighton

Pierwszy odtwarzacz CD, Philips CD100, swą premierę miał w sierpniu 1982 r. Obecnie prezentowany w: Amberley Working Museum, Anglia

źródło: Shutterstock

Płyty CD po raz pierwszy zostały zaprezentowane 8 marca 1979 r.

Powszechnie używane dyski optyczne mają oznaczenia CD (Compact Disc) oraz DVD (Digital Versatile Disc). Jak wiadomo, dyski tego typu pierwotnie służyły do nagrywania i odtwarzania muzyki (CD) oraz filmów (DVD), natomiast jako nośniki pamięci masowej komputerów wykorzystano je znacznie później.

W ostatnich felietonach z tej serii opisywałem różne rodzaje pamięci masowych: na taśmach magnetycznych, na dyskach twardych i elastycznych dyskietkach oraz na układach scalonych, m.in. w formie pendrive'a. Wszystkie te wcześniejsze felietony są dostępne w internecie. Dzisiaj domknę ten obszar historii pamięci masowych, omawiając dyski optyczne.

Początkowo tylko muzyka

Philips i Sony, które wprowadziły na rynek nagrania muzyczne na płytach CD, zaadaptowały rozwiązanie wymyślone w 1966 r. i opatentowane w 1970 r. przez amerykańskich wynalazców Davida Paula Gregga i Jamesa T. Russella. Odkryli oni możliwość nagrywania cyfrowych informacji na przezroczystej folii oświetlanej od tyłu lampami halogenowymi wysokiej mocy. Zamiana lampy halogenowej na laser (wynalazek Philipsa) spowodowała, że na płycie udało się zmieścić znaczenie więcej informacji. Oznaczało to początkowo więcej utworów muzycznych w lepszej jakości.

Po raz pierwszy płyty CD zostały zaprezentowane 8 marca 1979 r. podczas konferencji prasowej Philipsa. Standard CD opublikowany został w 1980 r., a premiera pierwszej komercyjnej płyty CD odbyła się 17 sierpnia 1982 r.

Żeby stworzyć rynek dla płyt CD, trzeba było udostępnić odtwarzacze CD, które zostały wprowadzone do sprzedaży w Japonii we wrześniu 1982 r. Wymagały one kosztowniejszych elementów składowych (laser) oraz o wiele większej...